Verslag van de wedstrijd Purmerend - SOPSWEPS'29, door Tom Pieter*

In een overmoedige bui had Tom Pieter tijdens zijn vorige bezoek aan Chicago geroepen dat hij Jan Maarten en diens echtgenote Marie mee uit eten zou nemen naar Alinea. Terug in Nederland had hij spijt gekregen van die belofte: kon hij nu nooit zijn grote mond eens houden? Alinea was ongetwijfeld een goed restaurant maar het mikte met zijn prijsstelling nu niet direct op een werkloze tekstschrijver en dat was hij. Als hij nu Arnon Grunberg was, dan was het allemaal geen probleem geweest, maar nu... Tom Pieter hoopte dat Jan Maarten niet meer op de uitnodiging terug zou komen. Of dat er die vrijdag geen plaats zou zijn. Of dat ze bij de deur geweigerd zouden worden omdat Jan Maarten geen pak droeg. En van mensen zoals Jan Maarten zonder pak zouden ze bij Alinea wellicht heel erg zenuwachtig worden.

‘Alinea heeft net gebeld’, riep Jan Maarten vanuit de slaapkamer. ‘We moeten er om zeven uur zijn.’ Het was inmiddels november en Tom Pieter was weer eens in Chicago om de treurigheid van het bestaan in Hilversum te ontvluchten. Hij begreep dat een ontsnapping niet langer waarschijnlijk was en hij berustte in zijn lot. Om het allemaal nog erger te maken, had Marie haar vriendin Laura uitgenodigd. Dat zou de avond er voor Tom Pieter bepaald niet goedkoper op maken. Hoe moest hij dit ooit aan zijn manager verkopen?

Op Teletekst las hij dat een onbekende brand had gesticht in een appartementencomplex in Hilversum. Voor de derde keer in amper drie weken tijd. De eerste keer - bij hem in de Langestraat - was de brandweer er als de kippen bij geweest en was schade voorkomen. Daarna op de Ruitersweg en nu dan in de Schoolstraat waren de bewoners minder gelukkig geweest en waren er onder andere enkele auto’s in vlammen opgegaan. Tom Pieter kon zijn ogen niet geloven: was er dan nog een pyromaan actief? Ineens had hij enorm veel zin om bij Alinea te eten.

Tom Pieter die nu in een goede stemming was, vond de vriendin van Marie bijzonder aantrekkelijk. Daarnaast had chefkok Grant Achatz duidelijk goed nagedacht over het menu van 24 gangen dat hij zijn gasten voorzette. De salade van rauwe dennentakken (Kuroge Wagyu) had Tom Pieter nog nooit eerder gegeten en ook het opsnuiven van nootmuskaatlucht uit een speciaal voor dat doel met nootmuskaatlucht gevuld kussen (Beans) waar hij dan af en toe op moest drukken, vond hij maar wat bijzonder. Hoewel dat verder niet zo'n voedzame gang was. Hoogtepunt van de avond op culinair gebied voor Tom Pieter was de suikerspin in penisvorm (Licorice Cake) die opgehangen werd op mondhoogte en die hij volgens het bedienend personeel het beste kon afzuigen.

Sommelier Craig Sindelar schonk de glazen nog eens vol. Met een monotone stem legde hij uit waarom hij bij het nootmuskaatkussen de J.Hofstatter Gewurztraminer Kolbenhof Alto Adige 2005 serveerde. Het gezelschap had namelijk voor een wijnarrangement van 12 glazen gekozen en kreeg elke twee gangen weer een andere wijn. Omdat Jan Maarten niet veel dronk, kwam het er voor Tom Pieter op neer dat hij een arrangement van 24 glazen moest zien weg te werken. Rond gang 21 begon bij Tom Pieter de wijn te werken. Dromerig keek hij nog maar eens in het decolleté van zijn overbuurvrouw Laura. Hij kon het ook niet helpen en hij voelde een stevige erectie opkomen. Duidelijk niet de goedkoopste uit zijn leven. Even later leende Jan Maarten hem $1.760 dollar om de rekening te voldoen.

In de auto op de weg terug zou Laura als eerste worden afgezet. Jan Maarten parkeerde de auto bij het appartementencomplex waar de Italiaanse tijdelijk verbleef. ‘Tom Pieter brengt me nog wel even naar de deur’ zei Laura tegen niemand in het bijzonder maar wel voor iedereen duidelijk hoorbaar. Dat leidde weer tot zo’n moment in het leven van Tom Pieter waar hij absoluut niet wist wat hij moest doen. Terwijl hij toch in de overtuiging verkeerde dat hij meer van het leven begreep dan menig ander. Wat bedoelde Laura met die opmerking? Wat kon ze ermee bedoelen? Hoe dacht Laura dat hij het zou opvatten? Hoe wilde Laura dat hij het zou opvatten? Geen eenvoudige vragen, zelf niet voor de doorgewinterde pokerspeler die Tom Pieter inmiddels was. En voor het antwoord had hij slechts de enkele seconden die de wandeling van de auto van Jan Maarten naar de deur van Laura in beslag zou nemen. Hij kwam er niet uit...

De volgende dag in Terre Haute wachtte Tom Pieter een aangename verrassing: de jongens van SOPSWEPS'29 hadden koploper Purmerend met 4,5-3,5 verslagen en hoewel Gert gewag maakte van het promotiespook, hoopte Tom Pieter ook dit jaar weer op een kampioenschap in de tweede klasse. Nu hij zelf bijna niet meer meedeed, leek die droom nog werkelijkheid te kunnen worden ook. Hij was zich ervan bewust dat de Oud-Valkeveense club dan behalve dispensatie om altijd uit te mogen spelen ook toestemming zou moeten krijgen om in competitiewedstrijden met acht in plaats van de vereiste tien man aan te treden. Dat leek een klusje voor de directeur die inmiddels genoeg invloed binnen de bond zou moeten hebben om behalve dat te regelen er ook voor te zorgen dat elke wedstrijd van SOPSWEPS'29 in de eerste klasse bovendien met een 1-1 tussenstand zou beginnen.

Tom Pieter

*Ver weg in Terre Haute - een redelijk grote plaats in Indiana - overdacht Tom Pieter de situatie.