6½ - 1½ of het verhaal van de gehaktballen

Tom Pieter zou eigenlijk helemaal niet meedoen tegen Apeldoorn 3. Jammer, want hij had er wel zin in gehad. Daarom was hij ook enorm opgelucht geweest toen hij hoorde dat zijn broer Hans verhinderd was op 3 november. Op die datum zou hun moeder een etentje voor de hele familie geven waarbij hijzelf onmogelijk kon ontbreken. Maar dat gold niet alleen voor Tom Pieter, dat gold dus ook voor zijn broer. En nu zijn broer zich met een in de ogen van hun moeder legitieme reden afmeldde, ging het hele etentje niet door. En kon Tom Pieter gewoon gaan schaken.

De woensdag voor de wedstrijd was hij nog met Robert naar Hamburg gereden om daar gezellig een biertje te drinken en vervolgens Merijn op te halen. Merijn was een sterke schaker die al een tijdje van de Duitse havenstad zijn thuisbasis had gemaakt. Het biertje drinken was wel een beetje uit de hand gelopen. Eigenlijk hadden ze voor één biertje dan ook te weinig discipline, alledrie. De jongens hadden Tom Pieter om 5 uur ’s ochtends uit een zeemanskroeg in een taxi moeten dragen, terwijl Robert juist de volgende ochtend duidelijk niet fris meer was. Toch werd Apeldoorn in drie uur en tien minuten bereikt. Waarna Robert en Tom Pieter in het hol van de leeuw (de keuken van Karel) aan het worstjes bakken sloegen. En Merijn het eerste bord van Apeldoorn 3 oftewel Tom M. ging proberen klaar te stomen voor de wedstrijd. Wat overigens niet lukte, die zaterdag werd Tom M. niet in de buurt van het clubgebouw van Apeldoorn gezien.

Verrassend genoeg waren er tijdens de wedstrijd gewoon gehaktballen te verkrijgen. Daar had Tom Pieter niet op gerekend omdat de andere teams van Apeldoorn uitspeelden en de uitbaters van de bar niet op veel omzet hadden kunnen rekenen. Meestal zijn er dan alleen drankjes en thee en koffie te koop. Volgens Paul waren de ballen overigens niet zo lekker, Tom Pieter vond vooral het broodje bal met ham goed weg te krijgen.

Toen de gehaktballen op waren, was het wachten op de Chinees. Probleem hierbij was vooral Paul [99] die lang bleef proberen een gewonnen stelling te winnen. Toen hij uiteindelijk klaar was en geconstateerd werd dat de netmanager definitief niet kwam opdagen, kon de voettocht naar het restaurant ingezet worden. De netmanager houdt namelijk niet van Chinees. En als de netmanager iets wel wil is het onduidelijk of iets wel of niet gebeurt maar als de netmanager iets niet wil is het altijd heel duidelijk dat het er ook echt niet inzit.

In het Chinese restaurant vlakbij het clubgebouw van Apeldoorn werd duidelijk dat een aantal SOPSWEPPERS een harde strijd tegen een of meerdere verslavingen voert. Zo bestelde Gert krampachtig de ene Chinese thee na de andere. Om af te vallen volgens Gert, maar er waren maar weinig mensen die dat geloofden. ‘Dronk Gert vroeger geen bier’, vroeg Dinand zich hardop af. Tom Pieter zou de nacht voor de wedstrijd wel eens niet geslapen kunnen hebben, beweerde overigens Gert op zijn beurt. In de auto op weg naar Apeldoorn en terug viel Tom Pieter beide keren direct na het instappen in slaap. ‘Nou, dan weet je het wel’, zo wierpen de SOPSWEPPERS elkaar veelzeggende blikken toe.

Zonder die blikken op te merken, sloeg Tom Pieter aan het bestellen. Paul geloofde zijn oren niet. ‘Eeeh, nou de tomatensoep, en doe maar een loempia en een portie saté en dan, eeeh nou ook maar de Pekingeend in pikante saus. En nog een biertje'. Dit kon niet waar zijn. Ging die dat echt allemaal opeten?

Dat ging die en het was duidelijk dat sommige SOPSWEPPERTJES zich zorgen maakten over het eetgedrag van Tom Pieter. Die daar overigens zelf niets van meekreeg. ‘Johan is zich echt een hoedje geschrokken’, aldus Paul na afloop tegen een buitenstaander. ‘Die wist echt niet wat hij zag. Tom Pieter helemaal gefocust op eten zonder op of om te kijken.’ En: ‘Heb je die dikke nek van hem gezien’, had de directeur gelachen. ‘We moeten maar een beetje om Tom Pieter gaan letten. Anders loopt het fout met hem af’, bedacht Frank.

Auteur: 88.