.
Wat vooraf ging
Al ver tevoren wisten we dat het spannend zou worden. Paul en Li samen op pad, de woestijn in, dat betekende al twee vaste krachten minder. En als dan de andere Paul een korte vakantie inlast, dan wordt de spoeling dun.
[Intermezzo voor de meelezende niet-Soppers: weliswaar vermeldt de KNSB-ledenlijst achttien namen voor 0656, maar vier daarvan wonen in het buitenland, en nog eens drie inlanders zijn nogal inactief als schaker. Feitelijk bestaat het spelerspotentieel dus slechts uit elf man].
En toen gebeurde wat gevreesd werd, nog een afmelding: vrijdagmiddag concludeerde Marcel dat de griep dusdanig had toegeslagen dat in bed liggen de enig mogelijke activiteit is. Goede raad was duur. Reeds in een eerder stadium waren de inactieve inlanders al gepolst om het achtste bord te bemannen, zodat Gert de vrije rol van teamleider met verve zou kunnen in gaan vullen, maar dat bleek tevergeefse moeite. Eén voordeel had dit wel, al precies 24 uur tevoren konden we ons gaan instellen op het jaarlijkse eenmalige optreden van NO.
De Voorsop
De zaterdagochtend betekende voor alle zeven spelers een dubbele voorsop. Frank trof Dinand in Utrecht, Johan kreeg in Amsterdam al de autosleutels van Jeroen, en Michiel en Gert gingen op bezoek in de nieuwe flat van Botje, alwaar de koffie weer als vanouds goed verzorgd was, door Carla natuurlijk.
De eigenlijke voorsop vond vervolgens plaats in het AC-restaurant nabij Stroe, langs de A1. Johan onderschatte de snelheid van de Alfa van Jeroen wat en scheurde in eerste instantie langs de afslag, maar dat mocht de pret niet drukken. Onder het genot van een eenvoudige, doch voedzame maaltijd en de nodige koffie (tweede bakkie gratis!) werd het door Johan en Jeroen ontworpen strijdplan ontvouwen. Het eerste plan was om bord 8 (zwart) voor NO beschikbaar te houden.
Het achtste bord? Dat deed Frank ineens aan iemand denken, en meteen werd de GSM gepakt om Koets te bellen. Dat het telefoontje aan de andere kant van de wereld direct werd beantwoord verbaasde Frank niet in het minst. Nee, sterker, na enige minuten gezellig gekeuveld te hebben viel de verbinding een paar seconden weg, en begon onze topscorer direct af te geven op de straalverbindingen in de outback van Australië! En dat terwijl we midden op de Veluwe zaten, toch ook niet een garantie voor kraakvrije gesprekken… Koets zag in de negen-en-een-half uur tijdsverschil genoeg redenen om niet serieus in te gaan op de uitnodiging, en dus moest overgeschakeld worden op plan B: we laten bord 2 leeg en we zetten Dinand, Frank en Johan op de witte borden 3-5-7 met de opdracht te winnen. De Apeldoornse crack aan het eerste bord zou een paar uurtjes zoet gehouden gaan worden door Gert, en de drie zwartspelers moesten dan anderhalf punt tezamen gaan maken om de overwinning veilig te stellen! Zo gezegd, zo gedaan, en keurig op tijd werd de reis van Stroe naar Apeldoorn voortgezet.
Om 12.55 uur zette de kersverse chauffeur Botje zijn gids Gert en zijn passagier Michiel af voor het clubgebouw van Apeldoorn. We waren er al eens eerder geweest. Een mooi gebouw, met een aparte analyseruimte en ook nog een aparte explicatieruimte. In de straat zelf, maar ook de buurt eromheen mocht alleen geparkeerd worden door vergunninghouders. "Gok het maar niet", had hun teamleider al laten weten, want je hebt geheid een bon. En het was daarom dat Botje een gratis parkeerplek ging zoeken voor zijn Golfje.
Om even na enen begon de wedstrijd. Of beter, begonnen de vier wedstrijden in de zaal, want ook Apeldoorn-1 tegen ESGOO, Apeldoorn-3 tegen AAS en Apeldoorn-4 in hun promotieklasse speelden in dezelfde grote ruimte. De man met 3-uit-3 aan Apeldoornse zijde deed aan bord 2 de zet e2-e4 en stond op, want zijn tegenstander ontbrak nog. Hij was zichtbaar teleurgesteld toen ik hem, zijn teamleider en de wedstrijdleider een minuutje later vertelde dat hij reglementair gewonnen had…
Niet veel later ging er duidelijk waarneembaar een GSM af. Onze wedstrijdleider snelde naar zijn rugzak en drukte het gesprek weg. Een kwartier later. Botje is er nog steeds niet, maar niemand aan de blauwgele zijde maakt zich daar zichtbaar druk om. Maar dan gaat er al weer een telefoon af. Is dat nou dezelfde ringtone als daarstraks? En nog eens, en nog eens. Gegniffel alom, ook bij de meesterklassers. Alleen de daar dienstdoende wedstrijdleider probeert wanhopig de rugzak van zijn collega te openen om het ding het zwijgen op te leggen. Het lijkt echter de voice-mail te zijn die hem te vlug af is :-)
Half twee. Is er hier in Apeldoorn ook soms een casino, vraagt onze stagiair-teamleider aan wat Apeldoorners. Als die vraag bevestigend wordt beantwoord (“ja, maar wel illegaal”) is ineens niet iedereen meer zo zeker van zijn zaak. De altijd goed herkenbare Oscar Lemmers trekt zich het lot van de Soppers aan (“1-0 is niks, maar 2-0 achter is wel een beetje veel van het goede”) en bemiddelt bij de wedstrijdleider of ik onze parkeerplaatszoeker even mag bellen. Na enig nadenken stemt Hiddo Zuiderweg (want hij was het!) daar mee in. “Weet je het echt zeker?” vraag ik. En als hij nogmaals toestemt geef ik toe dat al een minuut of tien geleden gedaan te hebben… Bij de kapper om de hoek, in de regen, had ik onze Tom al gebeld. Gelukkig had hij net besloten zijn telefoon weer aan te zetten (want bij het uitstappen uit zijn mobiel een half uur eerder had ik hem gedwongen om zijn GSM uit te doen). Ik hoef niks te zeggen: “Ja Gert, je begrijpt het al, ik ben hopeloos verdwaald!”. Ter verdediging kan ik aanvoeren dat hij helemaal geen adresgegevens bij zich had, want die had ik! Enfin, om kwart voor twee zaten er eindelijk zeven Soppers achter hun bord.
De Wedstrijd
Wat kan ik nog aanvullen op wat Jeroen reeds hieronder een etmaal eerder schreef? Het is indrukwekkend hoe Frank zijn tegenstanders crusht, 4-uit-4 alweer. Als een Boeddha zit hij achter zijn bord, keurig lang-noterend, snel spelend, heldere zetten, en zijn tegenstanders verschrompelen, een voor een.
Dinand deed het wat minder handig dit keer, en liet zijn tegenstander makkelijk weg komen met remise.
Dat betekende dus 2½ uit 3 met wit, terwijl het plan toch echt 3 uit 4 behelsde. De playing captain aan bord 1, die zou toch niet…?
Aan de even borden ging het vooralsnog volgens plan. Aan bord 2 de reglementaire nul, Jeroen aan bord 4 had het zwaar, Michiel aan bord 8 moest alle zeilen bijzetten, maar speelde met uitgestraald vertrouwen, en aan bord 6 zat Botje, die op geheel eigen wijze het tempo behoorlijk opvoerde, de winst min of meer weggaf rond zet 35, maar het zijn tegenstander zo moeilijk maakte dat die volkomen apathisch voor het uitvoeren van zijn 40e zet door zijn vlag ging ;-)
En wie werden de helden van de dag? De lange mannen aan de uiteinden. Ja, niet alleen Michiel, die als laatste bezig zijnde een T+4pi tegen T+3pi eindspel moeiteloos remise hield, maar ook ikzelf!
Want wie rekende er op een geelblauw halfje aan het eerste bord? Niemand toch? Hoewel, na een zet of tien was ik toch wel erg tevreden met mijn stelling, en twee zetten later sprak ik: “Namens het collectief van mijn teamgenoten bied ik je remise aan, en namens mezelf iets te drinken”.
Ja, want ondanks die goede stelling was zijn 2360 internationale rating toch wel indrukwekkend. Natuurlijk speelde hij door, maar het was duidelijk dat het hem niet lekker zat. Precies dat variantje op het bord dat ik kende, weinig aanknopingspunten voor zwart, en de witte zetten gingen haast vanzelf. Totdat, plots, terwijl hij voor elke zet veel tijd gebruikte, hij à tempo 18… Pd7xe5 speelde. Zou ik nou 19.d4xe5 doen, dan volgde natuurlijk 19… Dc7-d7, met een dubbele aanval op Ld3 en een röntgenaanval op Ld2. Maar na mijn 19.Ld2-f4 verzonk hij in diep gepeins, heel diep gepeins! Want dat Paard op e5 stond ineens gepend met die Dame op c7 erachter!
Enfin, drie zetten later sta ik helemaal gewonnen en heeft hij nog drie minuten en ik nog bijna een half uur. Maar ik moet het toegeven, hij deed het handig, en ik bijna in mijn broek. Want al stond ik een stuk voor, mijn beide Lopers en een Toren hingen, en ik kon zoveel goede zetten doen, dat een keuze maken er maar niet van kwam. Nog zeven minuten op mijn klok. “Remise?” zegt hij opeens. En dat mag natuurlijk niet. Maar eerlijk gezegd kon ik het wel waarderen! Dat iemand van zijn niveau trucs van mijn niveau nodig heeft dacht ik, en daarom sprak ik lachend: “Dat komt goed getimed, dat aanbod!” Vervolgens donderde er achter hem nog een klok van tafel, zat Jeroen met zijn tegenstander een flink potje op hun klok te rammen en trok ik Dinand aan zijn jasje met de opmerking: “Hij biedt remise aan!”. En wat zie ik Dinand denken? Doe nou 23.Te1-e3 man, dat kan niet fout zijn! Terwijl ik natuurlijk wilde horen dat Johan inmiddels gewonnen had, en het bij Botje ook goed leek te gaan…
Na drie tergende minuten nam ik zijn remiseaanbod aan. Gemengde gevoelens, zo schijnt dat te heten. Een aardige vent overigens, mijn opponent, we hebben in de post-mortem nog gezellig de boel bekeken, en gek genoeg vonden we niet eens heel snel een goede overtuigende winst.
’s Nachts de zetjes toch nog maar ingevoerd in de PC, en schrik niet, na een paar minuten evalueerde het beest mijn beste zet (die ik al snel had verworpen, want veel te ingewikkeld om alles te berekenen) naar +25(!) voor wit, want eigenlijk loopt alles zo’n beetje richting mat, de drie voor de hand liggende slagzetten in ieder geval zeker. Maar, eerlijk is eerlijk, ik zag het niet…! En de aanwezige meesterklassers overigens ook niet hoor! Pas een uur na afloop vond Dinand een sluitende weg naar de winst, een andere dan Fritz9, maar sluitend, en winnend.
Homburg Apeldoorn 2 2153 - SOPSWEPS'29 2108 3½-4½ 13.05
Freddie vd Elburg 2278 - Gert 1929 rem 16.58
Sjef Rijnaarts 2216 - NO 1-0 14.00
Stefan Kuipers 2193 - Dinand 2279 rem 16.32
Holger Lehmann 2141 - Jeroen 2012 1-0 17.28
Erik Smit 2110 - Frank 2120 0-1 16.30
Marcel Boel 2104 - Tom 2142 0-1 17.02
Johan Wolbers 2100 - Johan 2259 0-1 16.55
Martin van Dommelen 2083 - Michiel 2018 rem 18.40Het werd overigens almaar drukker en drukker in het gebouw. De bejaarden voor de kerstbingo van half acht stonden om half zeven al te dringen voor een zo’n goed mogelijk plekje, en in de analyseruimte werd er luidruchtig gebeld, gesmst en geanalyseerd. De voorzitter liet via de hulplijn uit Qatar weten zeer tevreden te zijn, en de teamleider van de grote zuster bood ons vanuit Bussum een rondje aan om de overwinning mee te vieren.
De Nasop
Omdat Marcel er niet bij was, was de keus voor de Chinees op 50 meter loopafstand snel gemaakt. De vier andere gasten schenen zich hoegenaamd niet aan ons te storen, en de menukeuze van Frank en Johan voor ons allemaal was prima. De sfeer was natuurlijk opperbest, diverse niet-aanwezigen konden daarvan via de diverse telefoons getuige van zijn. Het kampioenschap gloort, maar het promotiescenario schrikt vooralsnog af, want in de 1e klasse is een team toch een tiental? Maar daar wist onze favoriete commentator Alan Hansen wel raad mee: “You’ll better play with nine, to be sure”, schijnt hij ooit eens gezegd te hebben toen trainer Ruud Gullit het met-11-tegen-10-is-helemaal-niet-zo-makkelijk-verhaal probeerde uit te leggen. De terugweg ging voorspoedig. Bij Hoevelaken reden we weer gewoon rechtdoor, en uit beide luidsprekers kwam geluid, ondanks de loszittende draadjes. Nu alleen nog een mp3-tje vinden van het uit 1984 stammende “They only come out at night” van Peter Brown, en dan kan het seizoen helemaal niet meer stuk!
Sopper 64..!
2 opmerkingen:
Mooi werk Gert. Ik ga het uitgebreider bekijken in Australië. Heb ik daar tenminste ook iets te doen.
Mooi potje Gert!
Een reactie posten