Ardennenweekend 2007 leidt tot fabuleuze start in KNSB-competitie

De verklaring voor de fantastische start van ons eerste moet waarschijnlijk worden gezocht in het Ardennenweekend van de week ervoor. Waar wij de laatste jaren in de Ardennen gewend zijn om in alle opzichten (lees: letterlijk en figuurlijk) te baden in luxe, daar waren wij ditmaal (7-11 september 2007, voor Marcel en Paul zelfs 7-13 september 2007) aangewezen op Spartaanse omstandigheden. Kamers moesten worden gedeeld, soms zelfs met z’n vieren op één kamer, waardoor niemand lekker kon door- en uitslapen. Eenmaal een beetje wakker hield het geronk van de andere Soppers je verder uit de slaap.

Dan ’s ochtends natuurlijk lekker douchen, maar meestal werd je er na twee minuten al uitgehaald omdat de afvoer niet bleek te bestaan en het water dus op de verdieping eronder belandde. Eigenlijk deed alleen de douche bij mijn vriend L. en dhr. P. het goed, waaruit een fijnzinnig staaltje van schaakprofessionalisme blijkt. Zij hebben van ons allen het meeste gereisd als het om schaaktoernooien gaat.

En dit was een schaaktoernooi, immers het clubkampioenschap zou worden gespeeld. Dus wat deden mijn vriend en dhr. P.: zij pakten op intuïtie de beste kamer in het huis, met de enige werkende douche in het pand, en richtten vervolgens een eigen bond op (‘de 2-2 bond’) waarop zij zich terugtrokken uit het officiële clubkampioenschap. Verstandige mensen, met een duidelijke visie!

Terug naar het huisje. Natuurlijk deugde er ook heus wel wat. Het zwembad was lekker warm, de sauna wat beperkt maar goed genoeg, en de tuin was zelfs riant. Laat ik niet te uitvoerig verslaan wat er allemaal gebeurde in het trainingsweekend (zie ook de onvolprezen fotoreportage van mijn vriend), daarvoor ontbreekt het aan bandbreedte en tijd. Daarom maar gewoon wat gespreksonderwerpen terughalen, die ik zo om mij heen heb opgevangen:

• Het kaartlezen van de onttroonde clubkampioen Frank. Volgens een anonieme bron binnen onze club heeft hij ook voor wandelingen in de Ardennen een tomtom nodig.
  
• Het bijna-ongeluk van Feike, met drie andere Soppers in de auto. Volgens de inzittenden was de zaak serieus en zijn zij met de schrik vrijgekomen.
  
• De voordelen van het rijden op slaolie. Het kost slechts 40 eurocent per liter, maar nadeel is wel dat je regelmatig naar de Aldi en Lidl moet om 70 flessen slaolie te kopen. Het tanken zelf kost ook veel tijd, maar ergens midden in de nacht werd vastgesteld dat de voordelen toch groter dan de nadelen zijn.
  
• Is de Jellinek-norm 21 glazen in de week? Zou iemand dit aan ons kunnen bevestigen dan wel ontkennen? Het was aan het ontbijt dat iemand dit een keer noemde, waarop grote paniek ontstond, want dat zou weleens tot acute opname van meer dan de helft van onze leden kunnen leiden met als gevolg dat we geen team meer kunnen inschrijven voor de KNSB-competitie.
  
• Lekker lunchen en dineren in Rochefort. Even uitwaaieren en eindelijk wat bier van de tap.
• De BBQ’s van Feike, met mijzelf als assistent in opleiding. Zelden zo’n goede leermeester gehad, want deze man heeft er echt kijk op. Vooral het bijna gare vlees dat te hard gaat en daardoor tijdelijk aan de randen moet worden geparkeerd, is een les die ik mee zal nemen naar mijn BBQ-toekomst. Overigens waren de salades van Marc, Eddy en Marcel ook niet verkeerd. En de eieren van Frank in de ochtend evenmin.
  
• Het volleybalrecord balletje hoog houden in het zwembad dat met de komst van Marcel voor Eddy werd verscherpt van 144 naar 158. Wat een blijdschap, wat een vreugde (de gelukkigen waren verder Paul R, Jeroen en Michiel).
  
• De aanwezigheid van Hamie, die de twee vorige weekends door drukke werkzaamheden had moeten mislopen. Wat ging hij tevreden en gelukkig terug naar huis, hij heeft zaterdagnacht zelfs aan het clubkampioenschap meegedaan!! Op mijn vraag ‘Hamie, ga je nu ook weer wat meer voor het eerste spelen’, antwoordde hij op zijn Hamies: ‘Nee hoor, dat nooit!’ Vervolgens stapte hij met een tevreden lach de auto in.
  
• Het avondje stappen door Jeroen, Li, Marcel en Dinand, dat slechts leidde tot een kampvuurbezoek bij een stel hippies, omdat alle kroegen al dicht waren.
  
• De badjas van Paul.
  
• De Jiskefet dvd’s die tot zoveel vreugde leidden, de US Open-finale die door vrijwel niemand werd uitgezien, de tegenvallende hoofdfilm Killing Zoe die met name bij Marc veel knorrigheid ontlokte.

Het clubkampioenschap

Vorig jaar kwam het er niet van: Frank, titelverdediger, was er niet en daardoor is het toernooi toen afgelast. Ditmaal was Frank er wel en dus ging het toernooi door. Het werd, mede door het wegvallen van de leden van de 2-2 bond, een dubbelrondige achtkamp. (We begonnen met negen spelers, maar Botje moest zich na drie ronden wegens ziekte terugtrekken. Later die nacht, toen het toernooi al was afgelopen, kwam hij in blakende gezondheid weer terug. Gelukkig maar.)

Het verslag van het clubkampioenschap kan kort zijn: in Johan hebben wij namelijk een ongekend populaire en verdiende clubkampioen gekregen! Hij begon de eerste turnus al goed (5,5 uit 7) en Frank kon hem toen nog een beetje blijven volgen. Echter, in de tweede turnus was het raak: 7 uit 7! Met een eindscore van 12,5 uit 14 mag Johan zich de komende tijd officieel clubkampioen van Sopsweps’29 noemen en zeg nou zelf, wie wil dat niet?

Voor de eindstand van het toernooi, dat onder plezierige en zo nu en dan zeer verhitte omstandigheden in de nacht van zaterdag 8 op zondag 9 september werd gespeeld, verwijs ik naar de computer van Paul R. Wellicht kan hij het tabelletje doorsturen naar Li.

De wedstrijd Eenhoorn-Sopsweps’29

Laat ik het nu eens onbeschaamd over mijzelf hebben. Mijn schaken stelt al enige jaren helemaal niets meer voor en het moment van stoppen begint zich aan te dienen. Gelukkig vond ik in de Ardennen weer wat spelvreugde en het inpraten van de andere Soppers hielp (‘Jeroen, geef nou niet meteen alles weg in de opening maar wacht daar een zet of twintig mee’). Dat hielp in België bij het vluggeren al een beetje.


Toen ik in de eerste ronde aan Ron Deen (7 uit 7 in 2006/2007, dat wist ik door het tabelletje van Gert) werd gekoppeld, besloot ik vrijuit te spelen, vooral niet te wild. Ik hield me op de 4e zet in (geen Evans-gambiet, maar d3) en offerde een zet of acht later geen pion waar dat misschien wel kon. Even zelfs speelde ik te passief (Lc2? Waar Pf5! tot groot voordeel had geleid), waarop mijn tegenstander goed reageerde (Lg5!).

Door mijn tijdvoordeel en geacteerde kalmte pakte ik dit goed op en won ik met een aardige combinatie zelfs zijn dame. Echter, de technische fase was lastig en toen ik aan het einde alsnog in paniek dreigde te raken, bood ik maar remise aan. Hij nam dat aan en op de een of andere manier voelde de partij toch als een triomf: ik had immers niets weggegeven èn niet verloren...

Dan de anderen: Mijn vriend maakte korte metten met Monteban, de partij duurde slechts twee uur. Toen hij daarop de krant ging lezen in het aangename zonnetje, ontstonden bij de jaloerse P. gedachten om remise aan te bieden. Gelukkig deed hij dat niet en in een ongeveer gelijkwaardige stelling blunderde zijn tegenstander vreselijk. Onze kersverse clubkampioen had over geluk helemaal niet te klagen, want hij stond op een goed moment minder tegen Peter Doggers. Ook hier werd een blunder de Eenhoorner fataal, waarmee Johan zijn ongelukkige verlies van een jaar eerder (tegen Visser) wegpoetste.

Dinand moet de eerste ronde altijd warmdraaien en deed dat tegen Jeroen Edeling in een boeiende partij. Ik kreeg de indruk dat ondanks alle avonturen de remise een terechte uitslag was. Aan het vijfde bord deed Michiel weer eens van zich spreken. Tegen de veel sterker geachte Van Ojik (ruim 200 ratingpunten meer) nam hij met zwart brutaal het initiatief en dwong hij zijn tegenstander tot diep nadenken. (Chiel, altijd wat somber over zijn eigen kansen, op dat moment: ‘Ik sta natuurlijk totaal verloren, maar laat hem maar bewijzen hoe het moet.’). Het viel allemaal wel mee met de stelling van Chiel en tenslotte kwam hij in een minder, doch houdbaar toreneindspel terecht. Helaas ging het daar mis, zijn tegenstander besliste de (laatste) partij met een elegante slotzet.


De twee Paulen verloren. Paul (99) werd wat in het nauw gedreven door de sterke Zult en verloor materiaal toen de zwarte dame binnenkwam, en Paul (32) leek zijn stellingsproblemen op te lossen met het in het Frans zo thematische e6-e5, maar helaas voor hem had wit een beslissende aanval.

Al met al is de 4-4 verdiend te noemen. Als je onze openingswedstrijden van de voorgaande jaren beziet (uit het hoofd was het geloof ik respectievelijk 6-2 en 6,5-1,5) is het zelfs geweldig te noemen. Kampioenskandidaat? Neen, dat nog niet. Net als Feyenoord gaan wij in 2008 een jubileumjaar tegemoet, maar wij houden – ook net als Feyenoord - de beide benen op de grond. Immers, een Sopper is bescheiden, en dat siert de mens.

Jeroen

SOPSWEPS'29  2142 - NSI De Eenhoorn   2170 4 - 4
1. Li        2429 - Martijn Monteban  2273 1 - 0
2. Marcel    2372 - Henk Jan Visser   2216 1 - 0
3. Johan     2240 - Peter Doggers     2204 1 - 0
4. Dinand    2276 - Jeroen Edeling    2139 ½ - ½
5. Michiel   2055 - Mark van Ojik     2231 0 - 1
6. PaulvO    1929 - Daan Zult         2156 0 - 1
7. PaulR     1854 - Sjors Broersen    2073 0 - 1
8. Jeroen    1983 - Ron Deen          2071 ½ - ½