Bestaat toeval?

Het valt niet mee om dit bericht naar mijn vriend Li te posten. Een diepe weemoed maakt zich van mij meester, en dan is schrijven minder leuk dan wanneer er overal om je heen euforie heerst. Maar wat moet, dat moet. Vandaar deze poging tot een verslag, die wellicht door een ander nog eens zal worden overgedaan en waar nodig genuanceerd...

Wat ging eraan vooraf?
Zaterdag 3 februari begon op zichzelf goed. Marcel vierde zijn 36e verjaardag en gaf aan dat hij niet wilde spelen maar wel zou langskomen. Geeft niets, moet kunnen, we kunnen inmiddels ook zonder hem winnen (zie vorige verslag). Het was intussen prachtig weer en de F6 moest uitspelen tegen Legmeervogels F13. Dat werd verdorie 7-1 voor de Legmeervogels (met in hun midden zeker twee E-spelers, misschien wel D-spelers, wie zal het zeggen?), terwijl mijn zoon Samuel tot overmaat van ramp ook nog eens door mij van het veld moest worden gedragen na een harde botsing met een van die reuzen van de Legmeervogels. Was dat een voorteken?

Het vervolg.
Toen een laatste poging om Marcel uit zijn bed te halen en mee te nemen naar Arnhem mislukte, aanvaardde ik de reis alleen. Geheel tegen de principes van onze club in, want alleen is niet samen. Desondanks voelde ik mij prima en alle belletjes (soms handsfree, maar meestal niet, dit terzijde) gaven mij de indruk dat de gebeurtenissen in de wedstrijd Legmeervogels F13 – ASV Arsenal F6 waarschijnlijk toch op zichzelf stonden. Dat Gert mij bij het loodsen naar het afspreekpunt bij Arnhem per ongeluk weer op de A12 richting Utrecht stuurde, ach, dat was eigenlijk ook helemaal niet erg. Integendeel, we waren allemaal op tijd in Arnhem en iedereen had zin om te schaken!

De wedstrijd.
Na de gebruikelijke speeches,waarin gewag werd gemaakt van een alarm dat af en toe zou kunnen afgaan tijdens de wedstrijd (hetgeen helaas nooit gebeurde), voelde ik al snel dat het goed zat. Na twee uur spelen was er geen enkel bord dat ons zorgen baarde. Michiel stond zelfs heel goed en won op hetzelfde moment als waarop ik remise overeenkwam met mijn opponent. Allemachtig, wat was ik daar blij mee! Na twee overwinningen en vijf nederlagen in 2005/2006 en twee nederlagen in 2006/2007 werd het wel weer eens tijd voor een puntendeling! Dat ik ook werkelijk niets probeerde in deze partij doet aan dit fantastische resultaat niets af. Hulde aan mezelf, ga zo door jongeman!!

Nee, dan Michiel. Hij was voortdurend een beetje pessimistisch, maar wij niet. Het was zijn stelling en uiteindelijk bleek ook dat hij alles diep had berekend. Een mooie zege die zelfs Chiel deze veel betekende woorden ontlokte: ‘Nee, misschien was dit helemaal niet zo’n slechte partij.’

Met een 1,5-0,5 voorsprong zag het er verder prima uit. De borden één en twee hadden onduidelijke stellingen, Li en Smeele stonden goed, Botje had een plusje en PaulvO had materieel voordeel. Kortom prima vooruitzichten.

Wat ging er mis?
Veel. Bestaat toeval, staat hierboven. Misschien moeten we het daaraan wijten. Bestaat pech? Is ook mogelijk. Nu opnieuw de feiten: de positie van Johan bleek toch moeilijker dan in ieder geval door mij was ingeschat, en hij verloor uiteindelijk. Gert bood met wit opnieuw geweldige tegenstand aan een topbord, maar het loperpaar van zijn tegenstander gaf tenslotte de doorslag. Li had alleen problemen op de klok, maar sloeg verder gewoon alles van het bord wat zijn tegenstander hem aanbood. Twee zetten in meer dan een minuut lukt hem heus wel, dus daarom gaf zijn tegenstander tenslotte maar op. Smelov deed zijn reputatie (topspeler van Sopsweps’29 en regerend clubkampioen) opnieuw eer aan door de bepaald niet zwakke De Vries vanuit de opening te overspelen. Een vijfde overwinning lonkte, maar in het eindspel ontstond er kortsluiting. Frank kwam zelfs op de rand van verlies te staan, maar door middel van goed vechten bleef dat onheil hem bespaard. Tom Bottema speelde ondanks een opspelende verkoudheid vol op winst. Wellicht in een te grote drang zich onsterfelijk te maken, ging hij te ver en verloor hij bij een 3-4 achterstand de partij. Helaas.

PaulvO had aanvankelijk helemaal geen problemen met het op zijn zachtst gezegd tamelijk laconieke spel van zijn tegenstander. Hij pakte de pionnetjes gewoon van het bord en verbruikte niet veel tijd. Een gezonde stelling met materieel voordeel was het gevolg. Toen de dekselse Arnhemmer met een torenoffer zijn laatste kans greep, werd het zowaar nog spannend. Paul speelde uiteraard fel op winst, maar ineens werden de zwarte pionnen ook gevaarlijk. Uiteindelijk werd de druk onze man te veel en belandde hij in een verloren stelling. Vermoeidheid leidde er zelfs toe dat hij een plotselinge kans (zijn tegenstander ging in de fout) niet verzilverde. Een bewogen partij was het zeker.

Wat nu?
Niet zoveel. We hebben geen kampioensstress en geen degradatiestress. Dat laatste zou overigens nog wel kunnen komen, want we krijgen een aantal zwakke ploegen. Kortom, volgende ronde gewoon winnen van Lewenborg. Zijn we veilig en krijgen we weer een gratis rondje (of twee?) van onze vrienden uit Bussum.

Jeroen

Partijen met annotaties van Visje.