Bestaat Amersfoort?

Als in de wedstrijd Amersfoort-Sopsweps’29 om 14.15 uur alle Soppers in diep gepeins zijn verzonken, maakt zich ineens een enorme verveling van mij meester. Ik weet niet meer wat te doen. De stellingen zijn ook niet zodanig, dat je geboeid wilt blijven kijken. Voor de hand ligt het dan ook om een eerlijk glas bier te bestellen, maar de drie zit nog niet in het uur. Ik besluit voor een heel radicale oplossing van dit probleem: geld opnemen in het aanleunende winkelcentrum.

Gezegd moet worden dat ik Amersfoort verkeerd heb ingeschat, wat eveneens tijdens de nasop bleek. Ik ging uit van een grauwe, wat saaie provincieplaats, maar dat was een misvatting. Amersfoort Centrum is sfeervol, je kunt er goed eten (Taste of India) en de mensen op straat zijn vriendelijk. Het winkelcentrum in de woonwijk is niet een winkelcentrum als in alle andere Nederlandse steden, maar zo’n winkelcentrum waar je alles hebt. Daarnaast waren de broodjes bal en de uitsmijters in de Tippel In bijzonder lekker, hoewel niet alle Soppers hun groentegarnituur opaten. Toen 88 - die samen met 44 de afslag Amersfoort had gemist en hierdoor noodgedwongen eerst Ede-Barneveld aandeed - zijn komst bekend maakte met het eten van diverse haringen met uitjes (staande voor het raam van de Tippel In), werd hij door zijn teamgenoten uitgenodigd om binnen de groentegarnituren voor zijn rekening te nemen. Hetgeen ook gebeurde.

Waarom schrijft een mens dit eigenlijk allemaal op? Omdat het in de Sopcultuur past. Wij zijn er niet (alleen) om te schaken, maar ook om de cultuur van de plaats waar wij schaken op te snuiven. Omdat we daarin inmiddels zeer goed zijn ontwikkeld, vergeten wij ook weleens te schaken, met alle desastreuze gevolgen vandien.

Dit jaar niet. Al vanaf het moment dat wij vroegtijdig in het seizoen twee wedstrijden verloren hadden (tegen Leiden en Soest, waar het goed toeven is), moest er weer geschaakt én gewonnen worden. Het pleit voor ons team dat deze boodschap goed is opgepakt, want met 9 punten uit 7 wedstrijden zijn we inmiddels veilig en kunnen we ook geen kampioen worden. Daarmee is opnieuw aan de doelstellingen van het bestuur voldaan, reeds twee wedstrijden voor het einde van het seizoen!

Terug naar de verveling. Als ik om 14.45 uur dan toch maar een biertje heb besteld, begint het in de speelzaal meteen te broeien. Michiel en zijn tegenstander Arjan zien mij met de eerlijke versnapering in de hand toekijken bij hun bord. Ze kijken eerst naar mijn glas bier, dan naar elkaar en schudden vervolgens de hand om linea recta richting bar te lopen.

Bij deze stand (0,5-0,5) blijft het een tijdje, maar enige tekening in de strijd dient zich dan al aan. Frank zal gaan winnen en doet dit ook, maar daar staat een totale offday van Dinand tegenover, die al na een zet of 22 moet opgeven. Rond die tijd komen er opnieuw supporters binnen: Marcel, Eddy en Gert, terwijl de vader en zoon van 88 hun trouwheid opnieuw bewijzen (zij waren er al bij de start om 13 uur).

Enfin, als Tom Pieter aan het tweede bord opzichtig blundert en zijn beste vriend naast hem onverwacht snel wint, staat het ineens 2,5-2,5 en is de situatie volstrekt onduidelijk. Tegen Gert hoor ik mezelf op een zeker moment zeggen “We gaan met 2,5-5,5 verliezen” en dat was tussen 16.30 uur en 16.45 uur ook even het geval.
Waarom dan?

Wel, Paul had een veelbelovende aanval zien stranden en ging ten onder toen zijn tegenstander het initiatief overnam. Zelfs Li had aan bord één even een verloren stelling, maar dat had hij alleen zelf door! Onze kopman speelde opnieuw sterk, zag weer erg veel, maar speelde in het eindspel een moment te gemakzuchtig. Tegenstander Bor realiseerde zich dat pas te laat en toen stond 28 alweer bijna gewonnen. Ditmaal verzaakte hij niet en voerde Li het eindspel onberispelijk naar winst.

Blijft over de held van de dag, Johan. Hoewel…, sommige Soppers gebruikten andere (kracht-)termen, maar een punt is een punt. Geestig was de partij sowieso. Johan had na zeven zetten meer dan een uur bedenktijd gebruikt, maar dat kan. Onbekend was tot afgelopen zaterdag dat er spelers zijn die nog langer nadenken. Dat was dus Johans tegenstander, die anderhalf uur nodig had voor de eerste zeven zetten.

Toen Johan rond de twintigste zet een fout maakte in scherpe stelling, zag ik het somber in (en hij zelf ook trouwens). Maar de tijdnood van zijn tegenstander en de complexiteit van de stelling boden hoop. Dat deze hoop al binnen een zet of tien de stelling zou ombuigen van slecht tot beter, had ik niet verwacht. Toen Johan het vlak voor de veertigste zet erg handig speelde, resteerde tenslotte een gewonnen eindspel dat zijn tegenstander zich niet eens meer liet bewijzen.

Al met al een enigszins gelukkige 3,5-4,5 overwinning, maar zeker niet onverdiend. We mogen dit jaar nog twee keer, naar Haarlem en Zevenaar. We kunnen misschien nog tweede worden. Ik stel voor dat we dat maar eens moesten doen…

Uw teamcaptain