Open brief aan Tom Pieter

Amsterdam/Bilbao, 22 december 2007

Lieve Tom Pieter,

Met veel interesse heb ik jouw verslag gelezen over de wedstrijd tegen ASC in Alphen, van vorige week zaterdag. 4-4 klinkt als heel spannend. Ik vind dat jullie, de acht opgekomen Soppers, op uiterst geraffineerde wijze met het promotiespook zijn omgegaan. Het getuigt van zelfkennis en klasse om alle denkbare mogelijkheden open te houden, en zo de concurrentie in het ongewisse te laten over onze werkelijke plannen. Ben na het lezen van jouw artikel overigens erg benieuwd hoe het 47 die avond is vergaan.

In onze oorspronkelijke afspraak zouden wij eenmalig van positie wisselen; dat wil zeggen, ik zou het culinaire verslag van de wedstrijd tegen ASC maken en jij het wedstrijdverslag. Wel, deze eenmalige switch heeft mij zodanig uit het evenwicht gebracht, dat ik alle deadlines reeds heb overschreden. Vandaar deze open brief, om in het openbaar – en op een publieke website – mijn spijt te betuigen.

Wat is er eigenlijk allemaal gebeurd? Hoe heeft het zover kunnen komen?


Laat ik het maar eerlijk bekennen: ik begon mijn excursie naar Bilbao in slechte doen. Een koude decemberavond nam mij te grazen op een wijze zoals ik dat lang niet meer had ondervonden. Reeds na de overstap in Madrid voelde het niet goed, toen het vliegtuig een uur lang stil stond met louter nerveuze Spanjaarden en Basken aan boord, die allen hetzelfde wensten als ik: frisse lucht. Eenmaal onderweg kregen wij niet waarop wij allen hoopten, een drankje met een hapje. En eenmaal in de hotelbar kreeg ik dat drankje en hapje wel, maar doordat Bilbao in een koufront was gehuld, was het kwaad in feite al geschied: mijn hapje smaakte niet meer (een op zichzelf lekker bereid stokje tonijn met kleine stukjes verse groente).
Toen even later mijn gastheren kwamen voor de traditionele tapa’s-tocht in Portugalete, ging het bij de eerste bar meteen mis: een verkeerd visje (wel lekker overigens, gedrenkt in veel olie met knoflook) leidde de ondergang in. Reeds voor 22.00 uur moest ik noodgedwongen mijn hotelkamer opzoeken. Ik was ziek, doodziek.

Uiteraard past het niet om op deze website medelijden te zoeken (laat staan te vinden), maar hierdoor liep wel mijn plan voor het culinaire verslag in het honderd. In plaats van vrolijk te happen en snappen, lag ik in bed. Gelukkig was mijn meereizende collega zo vriendelijk om gezond te blijven en ondertussen – exclusief voor www.sopsweps29.nl - aantekeningen te maken van alle hapjes en drankjes die hij nuttigde. Zodoende is dag-1 van mijn reis niet voor het culinaire nageslacht verloren gegaan.

Na bijna 11 uur slapen (jazeker!) bleek ik enigszins hersteld, hoewel mijn lichaam nog geen vetten duldde. De tweede dag begon ik derhalve voorzichtig met thee, yoghurt en een piepklein broodje ham. De ontbijttafel bood vele lokkers, maar de ziekte won het van de trek. Een rustige wandeling, slechts onderbroken voor een heerlijke cafe con leche, zorgde voor verder herstel en bij de lunch (± 14.00 uur) durfde ik het weer aan: ik ging voor een ensalada mixta als voorgerecht, en een vetarm vleesgerecht als hoofdgerecht, met daarbij een licht wit wijntje en daarna als try-out een stevig glas vino tinto. En zie daar: de maag hield stand, waarna ik spontaan tegen mijzelf zei: 16, je bent er weer klaar voor!

En om nu een heel lang verhaal zo kort mogelijk af te ronden, ik bleek er klaar voor, want de middag, avond en nacht duurden heel lang, zonder dat mijn lichaam protesteerde. De details volgen later, in een tweede deel. De bijhorende foto’s volgen in een derde deel, als webmaster ‘Fucking’ Li terug is van vakantie.

Nogmaals excuus voor de vertraging, maar ik wilde je niet langer in spanning laten. Heb je trouwens nog nieuws over Topsweps? Of wordt het Stopsweps?

Ik wens je fijne kerstdagen toe en beloof je plechtig het tweede gedeelte van mijn culinaire verslag toe te sturen rond diezelfde kerstdagen.

Veel liefs,

Je 16

(wordt vervolgd)

Nina, Janet, en Linda

Op de avond van de vijftiende december 2007 waren het uiteindelijk zes leden van de schaakclub SOPSWEPS’29 die in een Alphens eethuis aan tafel gingen. Dat was een lichte verrassing voor Tom Pieter, die weliswaar met een voortijdig vertrek van Hamie had gerekend, maar niet met dat van Frank. Die had hem, zo vertelde Gert, tijdens het laatste biertje in de speelzaal echter plotseling licht triomfantelijk medegedeeld dat hij die avond niet zou meegaan. O, had Gert gezegd, waarop Frank wat teleurgesteld had gekeken.

De netmanager echter begreep de stille wenk en vroeg: ‘Maar waarom ga dan je niet mee eten?’ Frank had beweerd een date te hebben, voor het eerst sinds zijn scheiding van Nina. Nina. Iedere keer als Tom Pieter aan haar terugdacht, voelde hij de opwinding weer direct opkomen. Hij kende weinig vrouwen die zo consequent een rol in het leven speelden als Nina. Zozeer dat ze waarschijnlijk zelf was vergeten wie ze vroeger was geweest. Dat er met haar daarom niet samen viel te leven had Frank, hoewel wat laat, ongetwijfeld terecht geconstateerd. Maar met enige passie en jaloezie bedacht Tom Pieter dat ook voor deze vestaalse maagd seks toch haar belangrijkste uitlaatklep in het leven geweest moest zijn. En uit eigen ervaring wist hij dat je met licht gemankeerde vrouwen waanzinnige seks kon hebben.

Het afspraakje met Janet was overigens wel de enige verklaring die Tom Pieter kon bedenken voor de nederlaag die Frank eerder op de dag tegen Paul de Vries leed. Het puntenkanon van SOPSWEPS’29 van de afgelopen jaren bereikte met wit geen voordeel en verloor in het middenspel een pion. Toch wel apart, meende Tom Pieter, dat een man van 41 nog zo in de zenuwen over een vrouw kan zitten.

Daarvoor had ook Hamie zijn partij verloren. De penningmeester weerde zich op zijn manier dapper, maar kwam structureel tekort. Tijdens wat biertjes en bitterballen observeerde Tom Pieter hem nauwkeurig en hij kon niet anders dan tot de conclusie komen dat Hamie in zijn hoofd al dan niet met veel dingen bezig is, maar schaken en SOPSWEPS’29 daar niet toe behoren. Sympathiek als altijd veinsde Hamie aandacht voor de technische details van de overwinning van de netmanager en de remise van onze softwarespecialist, maar Tom Pieter verwachtte niet dat hij met deze acteerprestatie ooit een belangrijke toneelprijs in de wacht zou slepen. Wel pijnigde Tom Pieter zijn hersens over wat er dan wel in de bovenkamer van Hamie omging. Verder dan een aantal plausibele mogelijkheden kwam hij echter niet.

Leuk voor de roddelpers was nog de fraude van de netmanager met zijn notatiebiljet geweest. Op het oog had hij een overtuigende overwinning in een scherpe variant van de Tsjigorin geboekt, maar in de analyse moet het hem gedaagd zijn dat hij vlak voor het einde de sterkste voortzetting had gemist. ‘Zetten, kijkcijfers, wat maakt het allemaal uit’ zoiets zal hij gedacht hebben, want toen Gert de netmanager voor het clubarchief om zijn notatiebiljet wilde vragen was deze druk bezig om Lf3 uit te gummen en te vervangen door het direct winnende Lc4. Gert was onverbiddelijk. De netmanager gaat met Lf3 de annalen in.

Tom Pieter

(wordt vervolgd)